Mały munsterlander
Najmniejszy z wyżłów. Jest potomkiem staroniemieckiego wyżła długowłosego, z którego przez krzyżowanie z jakimś płochaczem powstała ta typowa rasa regionalna. Wskutek doboru odpowiednich zwierząt i kontynuowania hodowli w czystości rasy powstał z początkiem XX stulecia użytkowy pies myśliwski średniej wielkości, z wrodzonym instynktem do stójki i z doskonałymi zdolnościami do pracy na śladzie i tropie -współczesny mały munsterlander. Dzięki tym wybitnym zaletom można go używać po odpowiednim ułożeniu jako wielostronnie użytkowego psa myśliwskiego, który w kotach myśliwskich cieszy się coraz większą popularnością.
Mały müsterlander wymaga odmiennego układania niż inne rasy wyżłów. Wpływ płochaczy osłabił w nim nieco skłonności do stójki, dlatego należy tę właściwość rozbudzić przez celowe szkolenie i utrwalić. Dopiero po gruntownym opanowaniu przez psa wystawiania można przejść do właściwego szkolenia. Wykazuje szczególne zdolności do tropienia postrzałków i pracy na śladzie. Przy wystawianiu nie może konkurować z elegancją wyżłów angielskich, natomiast znacznie je przewyższa w pracy w lesie i na tropie.
Wzorzec
Charakterystyka. Mały munsterlander jest psem użytkowym, który dzięki swej inteligencji, pasji łowieckiej, i wierności dostosowuje się szybko do różnych warunków rewiru łowieckiego i różnych metod polowania swego pana, stając się niezmordowanym pomocnikiem myśliwego. W domu jest przyjacielem całej rodziny i wzorowym stróżem. Typowymi jego cechami są: szybkie i wytrwałe rewirowanie, głośny i wytrwały gon, chęć do aportowania i pasja do pracy w wodzie, łatwość w szkoleniu i ciętość na drapieżniki.
Wrażenie ogólne. Jest najmniejszym przedstawicielem wyżłów. Ma silną szlachetną budowę, umożliwiającą mu wykonywanie wszystkich zadań wyżła wielostronnego.
Głowa. Szlachetna, sucha, bez silnej krawędzi czołowej. Cechy płci powinny wyraźnie występować, kufa wydłużona, nie może nigdy wydawać się gruba, wargi ściśle przylegające. Nos brązowy bez plam białych lub koloru mięsa.
Oczy. Ciemne, powieki ściśle przylegające. Jest to charakterystyczne dla tej rasy.
Uszy. Lekkie, ku dołowi spiczaste, obfite pióro.
Szyja. Lekko wygięta, bardzo muskularna, przez co wydaje się często nieco krótka. Tułów. Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach, co jest konieczne aby zapewnić psu wytrwałość i szybkość. Łopatki właściwie ukątowane i dobrze przylegające, grzbiet prosty, silny, tył dobrze rozwinięty, dobrze wypełnione okolice nerek.
Kończyny. Przednie silne i dobrze ukątowane, tylne z muskularnymi udami, masywnym podudziem i zwartymi łapami, co jest warunkiem wytrwałych i eleganckich ruchów.
Ogon. Noszony prosto, w 1/3 części od końca lekko ku górze wygięty, z obfitą białą lub biało-brązową chorągwią. Ogon ten jest dla małego munsterlandera typowy i zapewnia mu dużą zwrotność w pracy w wodzie.
Szata. Włos długi, gładki, ściśle przylegający, na uszach falisty, sięgający poza kraj ucha. Na kończynach pióro. Za wady uznaje się nadmierne owłosienie i włos zbyt kędzierzawy, gdyż przeszkadzają w polowaniu.
Umaszczenie. Tło białe lub szpakowate z brązowymi łatami lub z płaszczem, brązowa głowa zwykle z łysiną lub gwiazoką, w niektórych rodzinach podpalane oznaki na kufie i nad oczami (tzw. znaczenie Jungklausa). Wszystkie szczeniaki rodzą się biate z brązowymi łatami lub brązowym płaszczem. Po sześciu, ośmiu tygod-niach pojawia się pigmentacja, pigment ten ukazuje się już parę dni po urodzeniu w ciemnych opuszkach tap.
Wzrost. Psy w kłębie od 49 do 56 cm, suki od 44 do 52 cm.
na podstawie http://psy.lowieckie.webpark.pl/wyzmaly.html
